βαδίζοντας στα μονοπάτια που αφήνει η βροχή,μέσα στο μυαλό,μέσα στην ομίχλη δρασκελίζω τις στιγμές ...φοράω το παλτό των σκεψεών μου...και για ομπρέλα έχω τον εαυτό....ένα τελευταίο τσιγάρο πριν κοιμηθώ....μια καληνύχτα θα σας πώ...

Γνώση

χρονια μοναξιας,
ωρες που πισω δεν γυρνουν,
επρεπε στην ηλικια των χρονων
μου να φτασω...
για να σε αντικρυσω..
και να σου χαμογελασω..
μεσα στον ναο της υπαρξης μου,
με τις σκεψεις μου μεσα σε νεφελες,
το οραμα της ομορφιας σου αντικρυσα...
..ΓΝΩΣΗ... ,φορωντας την ομορφια σου...
μαγευοντας τα γερατεια μου..
....μου μιλησες..

περιπλανήσεις στην φαντασία μιας βραδιάς που παρασέρνουν τις αισθήσεις...σε μια θάλασσα που αντανακλά τις σκέψεις...

μερικές φορές θαρρείς πως οι στιγμές φωτογραφίζονται και μένουν στον χρόνο,αλλά με την μέθοδο κίρλιαν/ψυχής...μπορείς να δείς πως η κάθε στιγμή έχει την δική της προσωπικότητα .....την δική της κυμματομορφή.....την δική της βαρύτητα και χρώμα....Για τις νίκες της ψυχής μας.....για όσες δοκιμασίες περνάει και στέκεται ματωμένα ακλόνητη...και κοιτάει με τα μάτια της όσα έρχονται και φεύγουν....

όλα τα ποιήματα προστατεύονται με τον νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων.
http://oaro.wordpress.com/copyright_law/
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου της παρούσας σελίδας με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του δημιουργού.

(Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου πού ισχύουν στην Ελλάδα)..

η Αλήθεια...

η αλήθεια ενσαρκωμένη...μέσα στο μυαλό...

εγκλωβισμένη...χωρίς περιθώρια επιλογών....

στην μήτρα του εγκεφάλου γίνεται...η χύτευση....

και φτιάχνεται...καλούπι....κλείνοντάς την έσω ..ζωντανή...

...να αργοπεθαίνει....μια αλήθεια που λεγόταν...οντότητα...

...τώρα λέγεται...καθρέφτης...του έσω....

Νυχτερινές Σκέψεις

Επιστρέφοντας απο τις νυχτερινές σκέψεις,
αρθρώνοντας για μια ακόμη φορά,πόνου λέξεις,
προσπαθώντας να με προσδοορίσω στον χώρο..
και τον χρόνο της προσωπικής μου ταυτότητας,
ζαλισμένος απο τον ακατάπαυστο χορό του ειρμού
των σκεψεών μου...τρεκλίζω...προσπαθώντας
να πιαστώ απο το σχοινί που συγκρατεί το παρελθόν
και το μέλλον,..ένα σχοινί που αιωρείταο στο χάος
..της ανυπαρξίας μου και στο παρόν με ρίχνει....

 στην άκρη του μυαλού

προσπαθώ την ομίχλη να διώξω,
ενα πρόσωπο γλυκό να φανερώσω,
είναι σκοτάδι και δεν εχω λάμψη,
είσαι μακριά,για να με πλησιάσεις,
οτι σκέφτεσαι,δεν το εχω νοιώσει,
οτι σκέφτηκα,με εχει σκοτώσει,
στην άκρη του μυαλού,μονάχα θλίψη,
όταν με βρείς,μην με αγγίξεις,
την λάμψη σου θα χάσεις,
ομίχλη θα σε σκεπάσει,
όνειρα θα μου αφήσεις,
μιζέρια θα σε γεμίσει...
ενας μάνος,που δεν υπάρχει....

Εμμανουήλ Μποτσακ.(κορ/σ).

Το δάκρυ

το δακρυ κανει τον καθρεφτη να ραγιζει;

να σπαρταρα-σα να θελει απο την θεση του να φυγει;

ειναι η αληθεια της μοναξιας ή η πραγματικοτητα της υπαρξης μας....
...εκεινη που πονα;

ειναι η καρδια που τροπους να μιλησει ζητα;

ειναι η σιωπη του καθρεφτη,που με αναζητα...ή ο τροπος
σκεψης μου,που με πονα;

ειναι ο καθρεφτης που στην αγκαλια του με κρατα;

η το ειδωλο του ,που να με διωξει αποζητα;